कविता : यजीदी संभोग

काळ्या श्वापदांच्या कळपाने घेरून ठेवलेल्या खंडरातील
अतृप्त संभोग गृहात बंदिवान झाल्या कित्येक नाजूक पर्‍या
होत्या त्यात चिमुकल्या आणि किशोरवयीन उमलत्या कळ्या

विवस्त्र करून करकचून आवळलेल्या त्यांच्या देहाचा
आस्वाद घेण्यासाठी लागलेल्या लांबलचक बारीत
लिंग ताठर करून उभी होती पिसाळलेली श्वापदे

अविरत चालणार्‍या बलात्कारामुळे गतप्राण झाल्यात सर्व
त्यांच्या फुटलेल्या हंबरड्याने भिंतीनांही तडे गेलेत
आणि ओरडून ओरडून देह चेतना हरवून बसलाय
मरणाच्या उंबरठ्यावर असलेले त्यांचे आत्मे
मोठ्याने किंचाळत आहेत......

मयुरेश्वरा! मयुरेश्वरा!
हे मयुरेश्वरा!.......

मृत्यूवर आमचा हक्क असतानाही
त्याने का पाठ फिरवली आहे रे?
आम्हाला मृत्युच्या कवेत घेऊन झेपवण्यास  
तुझे पंख आज कसे शक्तीहीन झाले आहेत?
अजून किती लिंगाचा मारा भोगावा लागेल?
म्हणजे कठोर बनलेल्या मृत्यूचे मन वितळेल
आणि आम्हाला घेऊन उडशील या रेताडातून दूर कुठेतरी.....

आणि जाताना फक्त तुझा मुलायम मोरपीस
एकदाच अंगावरून फिरवत तुझी तरी माया लाभूदे आम्हाला

आम्ही यातना भोगताना त्या यातनांनाही यातना झाल्या असतील रे!
आमच्या सहनशीलतेने एवढी उंची गाठलीय की
आता इच्छा असूनदेखील यातनेच्या खोल डोहात बुडताही येत नाही
वासनेच्या बिछायतीवर आमच्या देहाच्या मखमली झालरी
लोंबकळत आहेत किती दिवसापासून (?)

वस्रहीन आमच्या योनी सताड उघड्या आहेत
सर्वांनाच उपभोगण्यासाठी ........
त्यातून त्यांच्या वीर्याचा झरा अखंड वाहत आहे
स्तनं, गाल, ओठ, कान, मान अशा सर्व सर्व अंगावर
त्यांनी दाताने असे चावे घेतलेत की ते कधीही मिटणार नाहीत  
आमच्या अंगाची चाळणी करून ठेवलीय या धर्मवीरांनी (?)

विधात्या मयुरेश्वरा!
आम्हा यजीदी कळ्यांनी काय रे असा अपराध केला होता?
वाळवंटात फुलायचे होते, हा काय अपराध झाला?
यजीदी म्हणून जन्माला आलो, हा काय अपराध झाला?

श्वापदांच्या मगर मिठीतून आम्हाला आता सुटायचे आहे
आणि मृत्यूच्या गुलाबी आलिंगनात घुसायचे आहे

सोडव रे! आम्हाला सोडव....
या यजीदी संभोगातून सोडव......