कथा : मेट्रो फ्रेंड

पहाटेचे साडेपाच वाजले. राहुलच्या मोबाईलचा अलार्म वाजायला लागला. आज रविवार असल्याने राहुलने अलार्म स्नूज न करता तो बंद केला आणि बिछान्यावरून उठला. त्याने खिडकी थोडीशी उघडली. मंद वारा सुटला होता. हवेत छान गरवा होता. जानेवारी महिना असल्याने दुबईतील वातावरण फार प्रसन्न होते. खिडकीतून हवेची एक झुळुक घरात शिरली. त्या ताज्या हवेमुळे राहुलची झोप कुठच्या कुठे पळून गेली. बाथरूममध्ये शिरण्यापूर्वी त्याने आपल्या बायकोला उठवले. आज आठवड्याची सुरुवात असल्यामुळे त्याने दाढी करणे, बुटांना पॉलिश करणे ही सर्व कामे उरकून घेतली.

बाथरूम मधून आपली सकाळीची सर्व कामे संपेपर्यंत राहुलच्या बायकोने त्याच्यासाठी चहा नाष्टा आणि दुपारच्या जेवणाचा डब्बा तयार करून ठेवला. नेहमीचे गाणे गुणगुणत त्याने चहा नाष्टा फस्त केला. आपल्या आवडीचा परफ्यूम कपड्यावर मारून तो घरा बाहेर पडला. राहुलचे ऑफिस जबल अलीला शिफ्ट झाल्यापासून त्याला थोडेसे लवकर उठावे लागते. तो मेट्रोने प्रवास करीत असल्या कारणाने त्याला ट्रॅफिक जामची अजिबात चिंता नव्हती. तो आरामात आणि वेळेवर ऑफिसात पोहचायचा. पूर्वी त्याचे ऑफिस अल कुझला होते तेव्हा तो 10 नंबरची डबल डेकर बस पकडून जायचा.

अजुन उजाडले नव्हते. छान गार वारा अंगाला झोंबत होता. देअराच्या चिंचोळ्या रस्त्यावर सामसूम होती पण शाळेच्या पिवळ्या बस मात्र एकामागून एक येत होत्या. शाळेच्या बसचा थांबा राहुलच्या घराखालीच असल्याने त्याला ती रांगेत आणि शिस्तीत उभे राहिलेले विद्यार्थी पाहुन तो आपल्या बालपणीच्या आठवणीत हरवून जायचा. त्या पहिली दुसरीत शिकणाऱ्या गणवेशातील मुला मुलींना पाहुन त्याच्या चेहर्‍यावर रोज एक आनंदाची लकेर उमटायची. तो युनियन मेट्रो स्टेशनकडे चालू लागला. तसं मेट्रो स्टेशनवर पोहचायचा फक्त दहा बारा मिनिटे लागतात पण राहुल रमत गमत जायचा. त्याला रस्त्यावर ठराविक ठीकाणी रोज नेहमीची माणसे भेटायची.

मदिना सुपर मार्केट येईपर्यंत रोज भेटणारे अमिराती अजोबा आडवे आले. अंदाजे 70 वर्ष वयाचे, अंगात अरबी कंदुरा, डोक्यावर अमिरात स्टाईलचा केफिया बांधलेले आणि हातात काठी असलेले ते अजोबा रोज याच ठिकाणी त्याला भेटायचे. त्याच्या चेहर्‍यावरचा उत्साह पाहून राहुलला फारच नवल वाटायचे. ते येथेच जवळपास कुठेतरी राहात असावेत. नेहमी त्यांची नजरानजर व्हायची आणि दोघेही एकमेकांना स्मित हास्याचे आदानप्रदान करायचे. आज मात्र ते थांबले. राहुल जवळ जाताच ते म्हणाले
"सबाह अल खैर"
ते अनपेक्षित उद्गार ऐकून राहुल थोडा भांबावला
" सबाह अल नूर" म्हणून त्याने आजोबांना उत्तर दिले. राहुलचे उत्तर ऐकून बहुधा ते अजोबा चकित झाले असावेत.
"माशा अल्ला! भाईसाब" म्हणत ते वाटेला लागले. त्याच्या त्या पाठमोर्‍या आकृती कडे राहुलने कटाक्ष टाकला आणि तो पुढे चालू लागला. अल ऐन डेअरीची गाडी मदिना सुपर मार्केटच्या समोर उभी होती. रोजच्या प्रमाणे डेअरीचा कर्मचारी लाल, निळ्या झाकणांनी बंद  असलेल्या दुधाच्या बाटलीचे क्रेट उतरवत होता. राहुल डावीकडे वळला आणि थोडासा पुढे आला. कराची दरबार रेस्टॉरंट समोरच्या कचरा कुंडी शेजारी त्याची जवलग मैत्रीण त्याला भेटण्यासाठी उभीच होती. ती दुसरी तिसरी कोणी नव्हती. ती होती एक काळी मांजर. "म्याव म्याव" करत ती राहूलच्या पायाला खेटून गेली. तिला बहुतेक "गुड मॉर्निंग राहुल" म्हणायचे असेल. काही क्षण त्या गोंडस मांजरीकडे तो पहातच राहिला. ही मांजर राहुलला दोन वर्षापासून ओळखते. याचे कारणही तसेच होते. एक दिवस सकाळी त्या मांजरीचा पाय कचरा कुंडीत अडकला होता. ते मुके जनावर म्याव म्याव शिवाय काहीच करू शकत नव्हते. रस्त्यावरून जाताना राहूलला तो आवाज जरा वेदनामय वाटला. तो थांबला आणि त्याने मांजरीचा अडकलेला पाय मुक्त केला. तेव्हा पासून ही मांजर कृतज्ञता म्हणून रोज राहूलची  पावणे सातच्या दरम्यान वाट पहायची.

मेट्रो स्टेशनकडे जातांना अलमक्तूम हॉस्पिटलचा सिग्नल आला. समोर एक भारतीय बोरी जोडपे रस्ता ओलांडत होते. किती दिवसापासून राहुल या दोघांना पाहत होता. ते ऐकमेकांना ओळखत नव्हते पण आता त्याच्यात तोंड ओळख झाली होती. सिग्नल ओलांडताना राहुलने त्या मध्यम वयस्क जोडप्याला गुड मॉर्निंग ची खुण केली. आधिच प्रसन्न हवेचा आणि मॉर्निंग वॉकचा अस्वाद घेवुन आलेल्या त्या जोडप्याच्या चेहर्‍यावर सुंदर हास्य उमटले. तो आपल्या विचारात परत व्यग्र झाला ‘आपल्याला खूप मेहनत करायची आहे. इमानदारीने पैसा कमावून भारतातील कुटुंबाची स्वप्न पूर्ण करायची आहेत’.

मेट्रो स्टेशन येण्यापूर्वी एका पाकिस्तानी कॉफी शॉपवर रात्रपाळीचे दमलेले टॅक्सी चालक आपल्या गाड्या पार्किंग मध्ये लावून गरम चहा कॉफीचा आस्वाद घेत होते. लाल, पिवळा, निळा, हिरवा रंग असलेल्या त्या टॅक्सी नजर वेधून घेत होत्या. युनियन मेट्रो स्टेशन बस स्टॉपवर एकामागून एक बसेस येत होत्या. त्यातील प्रवासी आपली नेहमीची गाडी पकडण्यासाठी धावत होते. राहुल स्टेशनच्या आत शिरला तसे त्याच्या कानावर मेट्रोच्या उद्घोषणा येवू लागल्या.

"Your attention please! Train to Creek will arrive at Creek platform"
"You attention please!  Train to Rashidiya will arrive at Rashidiya platform"

युनियन मेट्रो स्टेशनवर ग्रीन आणि रेड लाईन एकत्र येत असल्याने या स्टेशनवर नेहमी प्रवाशांची गर्दी होते. विशेषतः शारजा, किसेस भागात राहणारे प्रवासी ग्रीन लाईने येतात आणि युनियन मेट्रो स्टेशनवरून ते रेड लाईनची ट्रेन पकडतात. रशीदियाकडे जाणाऱ्यांच्या तुलनेत जबल अलीला जाणाऱ्या प्रवाशांची संख्या जास्त असते. राहुल रोज सात तीन ची गाडी पकडायचा. खरतर तो थोडा उशिरा पण जाऊ शकत होता पण उशिरा कामावर जाणे जणू त्याच्या रक्तातच नव्हते. सात तीन ची ट्रेन आली. तो आपल्या नेहमीच्या समोरून तिसऱ्या डब्यात चढला. सकाळी कधी कधी गाडीत गर्दी असायची कधी नसायची. काही वेळेला एअरपोर्ट वरून चढलेले विदेशी पाहुणे गाडीत असायचे. जेव्हा मेट्रोत पुढील स्टेशनची उद्घोषणा व्हायची "Next station is Burj Khalifa Dubai Mall" तेव्हा ते पाहुणे त्या गगनभेदी इमारतीला शोधत खिडकीतून चौफेर पहायचे. बूर्ज खलिफा खिडकीतून दिसल्यावर त्याच्या चेहर्‍यावरचा आनंद पाहून कळायचे की ते प्रथमच दुबईत येत असावेत.

आज राहुलची नजर आपले नेहमीचे सहप्रवासी शोधत होती. राहुल प्रमाणे काही वक्तशीर प्रवासी न चुकता सात तीनचीच गाडी पकडायचे. कित्येकांचे चेहेरे राहुलच्या पाठ झाले होते. मेट्रोने युनियन वरून यु ए ई एक्सचेंज स्टेशनवर पोहचायला साधारणपणे 50 मिनिटे लागतात. मग ही 50 मिनिटे राहुल पुस्तक वाचन अथवा मोबाईलवर अॅपच्या माध्यमातून बातम्याचे वाचन यासाठी वापरायचा. आज तो मोबाईलवर लोकसत्ता पेपर वाचत होता. वाचनात मग्न असतांना त्याच्या कानावर शब्द पडेल.

 "कुठल्या गावचे"
 शेजारी बसलेला व्यक्ती राहुलला म्हणाला. या अधी राहुलने त्यांना बर्‍याच वेळा याच डब्यात पाहिले होते.
"मी मंबईचा. आपण?"
"मी पुण्याचा"
निळा टि शर्ट घातलेले ते गृहस्थ म्हणाले. साधारण त्याचे वय राहुलच्या वयापेक्षा किंचित जास्त असेल.
"तुम्ही मराठी वाचताय ना म्हणून वाटल आपल्या कडचेच असतील. कुठे काम करता?"
"मी जबल अली फ्री झोनमध्ये आहे. तुम्ही?" राहुल म्हणाला.
"अरे वा! मी पण जबल अलीलाच आहे. कुठली कंपनी तुमची?" ते गृहस्थ मराठीत बोलतांना फार आनंदी वाटत होते. त्यांना फार दिवसांनी मराठी बोलणारा माणूस भेटला असावा. ते आपुलकीने प्रत्येक प्रश्न विचारत होते आणि राहुलही त्याच पद्धतीने उत्तर देत होता.
"मी अमेरिकन एअर फिल्टर मध्ये ड्राफ्समन आहे. तुम्ही कोणत्या कंपनीत अहात?
"मी डबल ए मध्ये आहे. प्रोडक्शन मॅनेजर"

नंतर दोघेही गप्पात मग्न झाले. स्टेशना मागून स्टेशने जात होती. प्रवासी चढत होते. उतरत होते. पण ते दोघेही बोलण्यात हरवून गेले होते. बोलता बोलता यु ए ई एक्सचेंज स्टेशन कधी आले ते त्यांना कळालेच नाही. मेट्रोत जेव्हा उद्घोषणा झाली
" your attention please! This train will be terminated at the next station. Please take your all belongies before leaving the train" तेव्हा ते भानावर आले.

दोघेही यु ए ई एक्सचेंज स्टेशनवर उतरले.
"अरे मी नाव विचारायचे विसरलोच?"
"मी राहुल"
"मी शंकर. भेटुन आनंद झाला. मी रोज हीच ट्रेन पकडतो."
"मी पण याच ट्रेन मध्ये असतो रोज. भेटुयात मग उद्या" राहुल म्हणाला.
दोघेही नूल कार्ड पंच करून बाहेर पडले. शंकर नॉर्थ फ्री झोनकडे वळला आणि राहुल साउथ फ्री झोन कडे.
मेट्रो स्टेशनच्या पायर्‍या उतरताना राहुल मनाशीच बोलत होता.
"खरच जीवन म्हणजे एक प्रवास आहे. या प्रवासात आपण एकटे नाहीत तर आपल्या बरोबर सारेच आहेत. ते सकाळी भेटणारे शेख अजोबा, बोरी दाम्पत्य, ती काळी मांजर, दुबई मेट्रो आणि आज भेटलेला शंकर"

राहुलच्या संग्रहात अजून एका नवीन मित्राची भर पडली होती. मेट्रो फ्रेंडची. तो स्टेशनच्या बाहेर पडला आणि आपल्या ऑफिसच्या दिशेने झरझर पाऊले टाकत चालू लागला.

(सत्य घटनेवर आधारित)